Kodeks Etyki Piłkarskiej
- Zasada właściwej proporcji. Piłka nożna jest sportem, toteż nie należy jej traktować ani wyżej od ważnych spraw życia, indywidualnych i społecznych, ani też niżej, degradując ją do poziomu niskich instynktów, handlu uprzedmiotowienia człowieka.
- Zasada podwyższonej odpowiedzialności. Futbol jest najpopularniejszym sportem na świecie i w kraju, toteż spoczywa na nim odpowiednio zwiększona odpowiedzialność za cały sport oraz za zdrowotne i moralne wychowanie młodzieży.
- Zasada równości. Na boisku piłkarskim spotykają się zawsze rywale, którzy jako ludzie są tacy sami po obu stronach. Aby mecze miały sens, wszystkich muszą obowiązywać równe prawa i równe obowiązki.
- Zasada wzajemności. Każdy uczestnik meczu zobowiązuje się przestrzegać przepisów i reguł kultury, oczekując zarazem, że przeciwnicy także zajmą podobną postawę.
- Zasada gościnności. Należy przestrzegać kanonów gościnności, pamiętając, iż obowiązuje ona obie strony. Gościnność stanowiła historycznie pierwszy krok do wyjścia ze stanu pierwotnej dzikości i do dziś stanowi kryterium solidarności międzyludzkiej. Norma gościnności powinna obowiązywać nie tylko działaczy, sportowców, ale i wszystkich widzów oglądających imprezę sportową.
- Zasada sprawiedliwości. Kto łamie przepisy regulaminu gry, powinien podlegać odpowiedniej i identycznej dla wszystkich karze, kto zaś wykorzysta swą przewagę i sytuacje strzeleckie, musi być nagrodzony uznaniem prawidłowo zdobytych goli, punktów i miejsc w tabelach.
- Zasada Fair Play. Poza literą przepisów, od piłkarzy oczekuje się „czystej gry”. Przede wszystkim – niewykorzystywania losowych przewag i nieuwagi sędziów.
- Zasada prawdy. Piłkarze nie mogą być kłamcami, symulantami i komediantami, z zamiarem wyciągnięcia korzyści z oszustw i błazenady, przeciwnie – muszą zawsze być gotowi do przyznania się do błędu lub faulu, nawet wtedy, gdy przynosi to określoną stratę drużynie.
- Zasada rzetelności trenerskiej. Trenerzy zobowiązani są wpajać egzekwować zachowanie zgodnie z duchem sportu, bezwzględnie zaś odsuwać od gry osobników, którzy nie rozumieją sensu piłki nożnej jako sportu i notorycznie sprzeniewierzają się jej wartościom.
- Zasada życzliwej opiekuńczości. Nauczycieli, instruktorów i trenerów obowiązuje obiektywizm w ocenie szans i poziomu gry zawodników, połączony z maksymalną życzliwością wobec podopiecznych, pozwalającą wykorzystać wszystkie ich możliwości i szanse dla dobra piłkarstwa, klubów i samych sportowców. Od menedżerów i lekarzy należy żądać bezwzględnego poszanowania zdrowia zawodników.
- Zasada uczciwości. Działacze, sponsorzy i opiekunowie drużyn nie mogą nigdy i pod żadnym pozorem żądać od piłkarzy i szkoleniowców zachowań niezgodnych z etyką sportową. Dotyczy to zarówno stosowania środków dopingujących, jak i kupczenia wynikami. Sportowcy powinni solidarnie odmawiać poleceń lub życzeń, które godzą w ich honor i czystość reguł gry.
- Zasada godności. Na każdym szczeblu piłkarskiej drabiny – od dziecięcych zespołów po profesjonalny wyczyn – obowiązywać musi poszanowanie godności ludzkiej, z odrzuceniem dyskryminacji ze względu na rasę, wyznanie, narodowość i stan majątkowy.
- Zasada lojalności. Piłkarze i szkoleniowcy winni być zdyscyplinowani i wierni podjętym zobowiązaniom wobec kraju, który reprezentują, klub, kolegów i środowiska.
- Zasada koleżeństwa. Piłkarze winni być koleżeńscy poza boiskiem i podczas gry, okazywanym zaufaniem do partnerów, wzmacniając ich poczucie własnej wartości i przyczyniając się tym samym do zwiększenia siły i wartości zespołu. Konflikty i zawiści muszą pozostać poza futbolem.
- Zasada solidarności. Zarówno zawodnicy, jak i szkoleniowcy muszą zachowywać środowiskową solidarność, nie godząc się nigdy na zdobywanie awansów i robienie kariery kosztem swoich kolegów z boiska i ławy trenerskiej.
- Zasada systematycznej pracowitości. Każdy musi pamiętać, że własna praca, zaangażowanie i obowiązkowość tworzą nie tylko osobistą pozycję, ale i poziom drużyny, klubu oraz kraju. Dotyczy to zarówno piłkarzy, jak i szkoleniowców, którzy są zobowiązani do stałego doskonalenia warsztatu.
- Zasada bezwzględności norm. Jeśli w ferworze walki popełni się wykroczenie, należy z pokorą przyjąć regulaminową karę. Wykluczyć trzeba jakiekolwiek faule taktyczne, jako niezgodne z duchem sportu, który nie dopuszcza relatywizmu etycznego typu ”cel uświęca środki”.
- Zasada honoru sportowego. Trzeba umieć wygrywać na boisku bez poniżenia rywala, trzeba też umieć honorowo przegrywać, bez poczucia krzywdy, niesprawiedliwości losu i żądzy pozasportowej pomsty.
- Zasada bezstronności sędziowskiej. Każdy, kto podjął się trudnych obowiązków sędziego piłkarskiego, musi w każdym meczu być arbitrem nieprzekupnym, absolutnie sprawiedliwym, wyzutym z jakichkolwiek stronniczości, dokładając zawsze starań, by sprostać kanonom obiektywizmu ocen wobec wszystkich sytuacji na boisku.
- Zasada kulturalnego dopingu. Kibice winni postępować w myśl ogólnego kodeksu sportowego: gorąco wspomagać własną drużynę, życzyć jej zwycięstwa, ale uznawać klasę rywala i uczciwie gratulować sukcesu, jeśli okaże się lepszy. W każdym wypadku nie należy tolerować obelg, szyderstw i gróźb. Szowinizm, chamstwo, agresja, a zwłaszcza pospolity bandytyzm, to oczywiste formy zachowań wymierzonych w ideę sportu.
- Zasada sportowej solenności. Organizatorom imprez piłkarskich, sponsorom, działaczom, komentatorom, podobnie jak zawodnikom i trenerom, nie wolno w żadnej formie tolerować obecności w futbolu i wokół niego jego autentycznych wrogów i szkodników, poszukujących w sporcie miejsca dla realizacji nieczystych interesów, ekspresji atawizmów i leczenia kompleksów.
- Zasada medialnej współodpowiedzialności etyczno – edukacyjnej. Dziennikarze zajmujący się futbolem wini przestrzegać w najwyższym stopniu reguł etycznej poprawności, walcząc z wszelkimi przejawami zła na boiskach i wokół nich, pamiętając o promowaniu szlachetnego współzawodnictwa, czystości reguł i obiektywizmu oraz o potędze posiadanych środków wychowawczych.